بر اساس آمار تأييد شده، همجنسگرايان ۴ تا ۷ درصد جمعيت بشرى را تشکيل مى دهند. با این حساب، تعداد همجنس‌خواهان ايرانى می‌تواند حدود ۴ ميليون نفر باشد. ایشان چگونه با محدوديت‌ها و پيشداورى‌ها کنار می‌آيند؟
در ایران همجنس‌خواه مطرود است وغير عادى نيست که چنين هويتى پوشيده بماند. پرسش اين است که در چنين بستر مذهبى، اجتماعى و فرهنگى، فرد همجنس‌گرا چگونه زندگى مى کند؟ چگونه با محدوديت‌ها و پيشداورى‌ها کنار می‌آيد؟
به راستى فرد همجنس‌خواه با توجه به وزن سنگين باورهاى مذهبى و عرفى، چگونه به هويت دگرجنس‌خواهانه خود واقف می‌شود و آن را بروز می‌دهد؟
يکى از بزرگترين اشکال‌ها براى همجنسگرايان ايرانى، ارتباط برقرار کردن است. پاتوق‌هايى هست اما همه به آنجا نمی‌روند، بلکه بيشتر از اينترنت براى تماس استفاده می‌کنند. در شيراز و تهران مواردى بودند که مأمورى در اينترنت جلب اعتماد کرده و قرار گذاشته با کسى، بعد سر قرار طرف را گرفته‌اند و در بازداشتگاه تا توانسته‌اند تحقير و شکنجه‌اش کرده‌اند.
گروهى از همجنس‌خواهان، ايران را به دليل طرد شدن از سوى خانواده يا جامعه يا از بيم رسوايى و زندان و اعدام ترک مى کنند. آنها از کشورهاى اروپايى بعنوان اقليت هاى جنسى تقاضاى پناهندگى مى کنند، اما آنجا نیز با مشکل روبرو می‌شوند.
در برخی کشورهای اروپایی يک قانون ضد انسانى هست که به پناهجويى که همجنس‌گرا بودن خود را اثبات کرده، می‌گويد: بله! روشن است، اما به شما پناهندگى نمی‌دهيم چون در قانون مجازات اسلامى نوشته شده که عمل همجنس‌گرايانه جرم است و نه خود گرايش. اينها می‌گويند، عمل همجنسگرایی حکم اعدام دارد نه گرايش. اما واقعغیت خلاف این است . رژیم ایران هر دو را با تحقیر و آزار و خشونت پاسخ می دهد
No comments:
Post a Comment